Film, bulutların üzerinde görülen metal bir yapıyla başlar. Bu metal yapı modernleşmenin en önemli nedenlerinden biridir. 

Daha sonra titizliğin ve düzenliliğin sıklıkla hissettirildiği sahneler görürüz. Her şey normal bir şekilde hiçbir aksilik olmadan ilerlerken, tüm olan bitenleri ana kahramanımız Hulot şaşkınlıkla izlemektedir. 

 Hulot’un, Kauffman’ın götürdüğü cam bir odada, deri koltukların üzerine oturup kalktığı zaman koltuğun hemen eski halini alması dikkatini çeker. Eliyle tekrar koltuğun başına çöktürerek bu durumu canlandırır. Buradan da anlaşılacağı üzere; düzen hiçbir şekilde bozulamaz, bozmaya çalışıldığı takdirde bile düzen kendini yenileyerek düzeltir.

İlerleyen dakikalarda görülen modern bir sergide Hulot, kapatıldığında ses çıkarmayan kapılar gibi hayatımızı kolaylaştırdığı düşünülen ürünlere rastlar. Aynı kıyafetleri giyen insanlar, aynı tip insan olma yolunda ilerlemeyi ifade etmektedir. Basit çözümleri olan sorunların modern dünyada karmaşıklaştırarak çözülmeye çalışılması filmde eleştirilen bir başka unsurdur.

Kısacası filmin içeriğine bakacak olursak; düzenli bir hayat, aynı tip insan, robotik yaşam yani modern bir hayat, yapaylaşmış bir düzen görüyoruz. Sadece görünenin nasıl olduğu önemlidir modernizmde. Görünüş, yapının amacının ne olduğunun önüne geçer. Benzerlik hep ön plandadır. 

Tati’nin modernizmi muhteşem bir şekilde eleştirdiği bu film, kalabalıkta son bulur.

Şevval YILDIRIM